به نقل از «ایمنا»

دستیابی به سرعت نور برای فتح کیهان کافی نیست

تاریخ انتشار: ۲۱ اسفند ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۳۰۸۹۴۹

یک پژوهشگر علوم فضایی گفت: درحال‌حاضر بالاترین سرعت ممکن در کیهان، سرعت نور است اما دستیابی به این سرعت هم نمی‌تواند برای سفرهای میان‌کهکشانی کمک کند، زیرا اگر بخواهیم با سرعت نور به کهکشان همسایه سفر کنیم، حدود ۲.۵ میلیون سال در راه خواهیم بود.

عمران مرادی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا، با اشاره به الزامات پیشرفت در زمینه سفرهای فضایی، اظهار کرد: یکی از مشکلاتی که در زمینه سفرهای فضایی مطرح است، سرعت حرکت سفینه‌ها است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

وی افزود: درواقع حتی اگر بشر بتواند سفینه‌ای با سرعت معادل نور طراحی کند که البته این تکنولوژی غیرقابل دستیابی است، باز هم با مشکلات بسیاری در حوزه سفرهای بین ستاره‌ای مواجه می‌شویم.

این پژوهشگر علوم فضایی ادامه داد: درواقع دستیابی به سرعت نور برای سفرهای درون‌منظومه‌ای بسیار مفید و کاربردی است زیرا با این تکنولوژی، می‌توان طی چند ساعت بین سیارات مختلف منظومه‌شمسی سفر کرد، اما این مسئله در مقیاس‌های بزرگ‌تر مشکل‌ساز است.

وی با اشاره به چالش‌های موجود برای سفرهای میان‌ستاره‌ای، گفت: درصورتی‌که بشر بتواند سفینه‌ای با سرعت نور طراحی کند، باز هم برای رسیدن به نزدیک‌ترین ستاره نسبت به منظومه‌شمسی حدود چهار سال زمان نیاز است.

مرادی اضافه کرد: اگر سفینه‌های بشر به سرعت نور که عددی غیر قابل دستیابی است مجهز شوند، باز هم برای رفتن به سمت دیگر کهکشان راه شیری بیش از صد هزار سال در راه خواهیم بود.

وی در همین رابطه ادامه داد: درحال‌حاضر بالاترین سرعت ممکن در کیهان سرعت نور است، اما دستیابی به این سرعت هم نمی‌تواند برای سفرهای میان‌کهکشانی کمک کند، زیرا اگر بخواهیم با سرعت نور به کهکشان همسایه سفر کنیم حدود ۲.۵ میلیون سال در راه خواهیم بود.

کد خبر 646998

منبع: ایمنا

کلیدواژه: آینده کیهانی ماموریت فضایی فناوري هاي فضايي اقتصاد فضایی فناوری فضایی تازه های فضایی اکتشافات فضایی شهر شهروند کلانشهر مدیریت شهری کلانشهرهای جهان حقوق شهروندی نشاط اجتماعی فرهنگ شهروندی توسعه پایدار حکمرانی خوب اداره ارزان شهر شهرداری شهر خلاق برای سفرهای سرعت نور

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.imna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایمنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۳۰۸۹۴۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

ببینید l دیوار مرگ قمری ناجی فضانوردان!

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، دانشمندان به فضانوردان توصیه کرده‌اند که برای جلوگیری از ضعیف شدن بدن در محیط‌های کم‌گرانش به دویدن روی آورند؛ اما از آنجایی که آن‌ها در فضا هستند، هر نوع دویدنی مدنظر نیست. محققان به فضانوردان توصیه کرده‌اند که چندین بار در روز در اطراف «دیوار مرگ قمری» بدوند.

دیوار مرگ قمری به کمک یک استوانه چوبی غول‌پیکر که توسط بدل‌کارهای موتورسیکلت در نمایش‌ها استفاده می‌شود، یک جرثقیل به ارتفاع 36 متر و چند سیم بانجی شکل گرفته‌است. محققان خاطرنشان کردند که این میدان گرانشی مانع از دویدن بیش از حد سریع فضانوردان در ماه می‌شود. دیوار مرگ قمری نه تنها گرانش ایجاد می‌کند، بلکه برای ایجاد نیروی جانبی کافی برای مبارزه با تحلیل استخوان و عضله مفید است.

آلبرتو مینتی، استاد فیزیولوژی در دانشگاه میلان، می‌گوید:«از اینکه هیچ‌کس پیش از ما به این ایده پی نبرده بود، شگفت‌زده شدم. دیوار مرگ قمری می‌تواند یک راه مناسب و سان برای تمرین در ماه باشد.»

انسان‌ها از زمان پایان برنامه آپولو در سال 1972 پا به ماه نگذاشته‌اند، اما ناسا و سایر آژانس‌های فضایی با مأموریت‌های طولانی مدت در زیستگاه‌های دائمی خود را برای بازگشت به ماه آماده می‌شوند. فضانوردان آرتمیس ناسا قرار است سال آینده با یک ماموریت بعدی به سطح ماه در اوایل سال 2026 پرواز کنند.

اطمینان از داشتن هوا، غذا و آب برای فضانوردان تا تشعشعات فضایی، چالش‌هایی هستند که فضانوردان در ماه با آن‌ها مواجه خواهند شد. اما بدون نیروی گرانش طبیعی برای مقابله با آن، فضانوردان توده استخوانی و عضلانی را از دست می‌دهند.

محاسبات مینتی و همکارانش نشان می‌دهد که دویدن دور دیوار مرگ روی زمین، بدون آنکه منجر به زمین خوردن بشود، برای انسان بسیار دشوار است. اما در گرانش ماه، که یک ششم زمین است، این کار بسیار آسان‌تر است. طبق محاسبات او، دویدن با سرعت بیش از 12 کیلومتر در ساعت باید کافی باشد.

برای آزمایش این طرح، دو محقق در حالی که به طناب بانجی آویزان شده از جرثقیل متصل بودند، دور دیوار مرگ به عرض 10 متر دویدند. این فرایند با کاهش پنج ششم وزن بدن آنها، گرانش ماه را تقلید کرد. در ترکیب با داده‌های تردمیل، دانشمندان به این نتیجه رسیدند که دویدن برای چند دقیقه در شروع و پایان هر روز، باید نیروی کافی برای قوی نگه داشتن استخوان‌ها و عضلات و حفظ کنترل خوب سیستم عصبی ایجاد کند.

در مقابل چالش ساخت دیوار مرگ در ماه، می‌توان به جای انتقال دیوار مرگ واقعی، فضانوردان را در زیستگاه‌های دایره‌ای قرار داد و به آنها اجازه داد تا در اطراف دیوارهای خانه‌های خارج از جهان خود، بدوند.

ماریا استوکس، استاد توانبخشی عصبی-عضلانی اسکلتی در دانشگاه ساوتهمپتون، گفت:«حرکت در این محیط استوانه‌ای قطعا اقدام متقابل مفید برای کمک به جلوگیری از تغییر شرایط بدن در اثر گرانش کاهش یافته در ماه است. اما برای یادگیری مهارت‌های خاص و اطمینان از عملکرد ایمن فضانوردان بر روی سطح ماه، آموزش‌های خاصی برای زندگی روزمره و فعالیت‌های کاری همچنان مورد نیاز است.»

منبع: theguardian

227227

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1901738